DNA-bewijs in het strafrecht

DNA-bewijs in het strafrecht

Een cliënt wordt op een dag uit zijn bed gelicht. Hij blijkt te worden verdacht van een inbraak. Hij vertelt mij dat hij hier niets van weet; het is voor hem een raadsel hoe hij hierbij betrokken is geraakt. Ondertussen is zijn hele familie in rep en roer: want als hij veroordeeld wordt, dan kan hij zijn opleiding en carrière wel vergeten. Een Verklaring omtrent het Gedrag (VOG) zal voorlopig niet meer worden afgegeven.  

Uiteindelijk wordt het ‘bewijs’ prijsgegeven: er is een sigarettenpeuk gevonden op de plaats van het delict. En aan die sigarettenpeuk – jawel – kleeft het DNA van mijn cliënt, wat door een incidentje van jaren geleden in de landelijke database is opgenomen.

Enig puzzelwerk later kon ik in de rechtzaal aanvoeren dat mijn cliënt op de avond van de inbraak een biertje was gaan drinken in de plaatselijke kroeg. Hij had een groot deel van de avond buiten onder de luifel staan roken. Er waren geen asbakken, waardoor de aanwezige rokers hun peuken op de grond gooiden. Eén van de peuken van mijn cliënt is vervolgens onder de schoen beland van de persoon die later die nacht naar de plaats van de inbraak is gefietst. En precies op die plek liet de peuk los uit het profiel van de schoenzool van de inbreker. Een behoorlijk vervelend toeval.

Hieruit blijkt dat DNA-bewijs niet altijd de waarheid spreekt. De Politierechter spreekt mijn cliënt vrij, maar het had ook anders kunnen aflopen.

Kortom; wees zuinig op uw DNA. Voordat u het weet, gaat deze met u aan de wandel.

Heeft u een vraag over dit onderwerp of bent u benieuwd wat wij voor u kunnen betekenen? Neem dan gerust contact op.